25 t/m 27 september
Door: Francine
Blijf op de hoogte en volg Francine
29 September 2017 | Zambia, Livingstone
25 september
De laatste week is aangebroken!! Dit wordt een week van terugkijken en afscheid nemen.
Het was vanmorgen een gewone dag in het old people’s home. Wat schoongemaakt, de oudjes gewassen en wat gekletst. Ik kreeg bij het schoonmaken hulp van S. (de jonge moeder). Ze wil graag bezig zijn en daarom kwam ze me helpen. Ik heb haar verteld dat ik na deze week weg ben en dat, als ze dat wil, de werkzaamheden kan overnemen. Dat zou ze graag willen. Ik heb dit meteen doorgegeven aan E. en erbij verteld dat het m.i. goed zou zijn voor S. als ze zich nuttig kan maken en iets terug kan doen voor haar opvang. Daar was E. het gelukkig mee eens.
Aan het eind van de ochtend heb ik P. geholpen. Hij maakt touw van plastic zakken. Er worden hier heel veel, heel sterke plastic zakken gebruikt. Die zakken zijn gemaakt van kleine geweven lintjes plastic. Hij koopt deze zakken voor 2 kwatsha per stuk (€0,18). Hij rafelt deze zakken helemaal uit elkaar zodat hij lange, dunne lintjes overhoudt. Hij pakt dan een aantal lintjes bij elkaar, deelt deze door twee, rolt de lintjes op, op zijn onderbeen en draait dan vervolgens de twee delen in elkaar (kunnen jullie het nog volgen??)
Als hij dan 10 meter bij elkaar heeft verkoopt hij de bundel touw voor 5 kwatsha…..een heleboel werk voor 3 kwatsha…. Maar daar hoor je hem niet over. Hij vindt het fijn om bezig te zijn en elke kwatsha is meegenomen zegt hij. Ik ga donderdag een bundeltje touw bij hem kopen en zal hem daarvoor veel meer betalen dan de 5 kwatsha.
Vanmiddag was mijn laatste middag bij het vrouwen project. Jeetje, wat een middag was dat….Ik heb me in mijn leven nog nooit zo gewaardeerd gevoelt zeg…..
De vrouwen bedankten me voor alles wat ik voor ze had gedaan met gezang en toespraakjes. Echt super mooie, welgemeende woorden heb ik mogen ontvangen. Ze hebben me ervaren als een mentor. Dat had één van de vrouwen afgelopen zondag zelfs in de kerk verteld. Ik had zelf niet zo het gevoel dat ik er van grote meerwaarde was geweest maar blijkbaar was mijn bijdrage wel iets waar ze over hebben nagedacht.
Ik heb aan het eind van de bijeenkomst wat geld gegeven voor elke groep (3) voor in het social fund. Uit dit fund kunnen gezinnen geholpen worden als er echt een noodsituatie is.
Ik ging met een super goed gevoel weg. De warmte die ik vanmiddag heb mogen voelen zal mij nog heel erg lang bijblijven…..
26 september
Vanmorgen kwam de hond me weer gezelschap houden. Lief bedoelt waarschijnlijk maar ik hou er niet zo van. Ik heb geprobeerd om hem steeds voor me te laten lopen. Dan kan kan ik hem in de gaten houden. Een beet of een kras van zo’n beest oplopen betekend meteen naar het ziekenhuis en daar heb ik natuurlijk geen zin in.
Op het werk aangekomen sprak ik A. Hij werkt als schoonmaker in het o.p home. Hij is echt de meest vriendelijke, aardige en hartelijke man die ik hier ben tegengekomen. Altijd aardig en als hij me ziet dan roept hij net zo lang totdat ik hem gezien heb. A. is getrouwd en heeft 3 kinderen. Dat vindt hij wel meer dan genoeg want hij kan niet voor nog meer kinderen zorgen. Nou, dit is de eerste die ik hier over, zoals ze dat hier noemen, familly planning, heb horen praten. Binnen de vrouwengroep heb ik hier wel uitleg over gegeven maar de meesten zijn nog van mening dat elk kind dat ze krijgen hen door god gegeven is. Dat moet je volgens hen dus niet tegenwerken. We hebben er in de vrouwengroep uitgebreid over gesproken dat het beter is om goed te zorgen voor weinig kinderen dan slechter te zorgen voor meer kinderen. Als men er voor kiest minder kinderen te hebben, kunnen die in ieder geval naar school, een opleiding volgen en dus een betere toekomst krijgen. Het wil er nog niet zo in maar er wordt wel al veel meer openlijk over gesproken wat in ieder geval een goed begin is.
A. was een beetje verdrietig vandaag. Toen ik hem vroeg of hij wilde zeggen waarom, gaf hij als reden dat hij het zo erg vindt dat ik weg ga. Ik zei dat ik het wel erg voor hem vindt als hij dit gevoel elke keer had als er iemand weg gaat. Er komen per slot van rekening verschillende vrijwilligers per jaar. Hij zei hierop dat hij dit gevoel alleen heeft als hij ook echt een klik heeft met iemand. Ik vat het dus maar op als een compliment en heb ook wel een beetje met hem te doen.
Omdat het vandaag de laatste dag is voor Stan, zijn Jose, Stan en ik uit gaan eten vanavond in de stad. Het was wel weer eens leuk om me leuk aan te kleden en een make—upje op te doen. Dat was al ruim 3 weken geleden….We hebben heerlijk gegeten in het Zambezi café. Ik had vis gegaard in kokosmelk. Dat leek me wel lekker. En natuurlijk…..het was een hele vis met hoofd en oog er nog aan…..ik heb het hoofd maar bedekt met de aluminiumfolie waarin de vis werd opgediend….
We hebben thuis nog wat buiten gezeten en elkaar verteld dat we het heel erg leuk hebben gehad met elkaar. Ik heb heel wat avonden met Stan over van alles en nog wat zitten kletsen. We hebben een mooie band opgebouwd.
27 september
Vanmorgen wilde Stan meelopen tot aan de poort om me uit te zwaaien. Na een stevige hug, hebben we elkaar het allerbeste voor de rest van elkaars leven toegewenst. Toen Stan als laatste woorden zei, goodbye my friend, heb ik me maar snel omgedraaid, want niemand zit te wachten op tranen om 7 uur in de ochtend ; ( ; )
Ik ben vanmorgen samen met E., met 4 bewoners van het o.p.home naar het ziekenhuis geweest.
Het o.p home heeft een pick-up truck. Er kunnen 2 mensen voorin en de rest moet in de open bak.
Kun je het je voorstellen…..Er werd een stoel op de grond gezet, en met veel duw en trek werk moesten de oudjes in de bak klimmen. Ik heb het allemaal, voor zover dat mogelijk was, zo voorzichtig mogelijk gedaan. E., één van de oude vrouwen, ik heb volgens mij al een keer over haar verteld, is erg ziek. Ze is ontzettend mager en houdt in haar buik veel vocht vast. Om dat vocht af te voeren, moest ook zij vandaag mee naar het ziekenhuis. Ze zat met haar rug tegen het raam/ijzer van het bestuurders gedeelte. Ik zat bij de ouderen in de bak. Toen de auto ging rijden, zag ik meteen dat E. met haar hoofd tegen de ruit en het ijzer stootte. De chauffeur en E. Hoorde mij niet roepen dus ben ik naar haar toe gekropen en heb ik heel de weg haar hoofd vastgehouden zodat ze zich niet meer kon stoten. Ze heeft gewoon de kracht niet meer om haar hoofd rechtop te houden.
Bij het ziekenhuis hebben we ons opgesplitst. Ja, soms is er wel enige efficiëntie in het geheel te ontdekken…..
Ik ben met een man naar de oogkliniek geweest. Na onderzoek bleek dat hij aan één oog blind is. Aan het andere oog kan hij geopereerd worden. Dat staat gepland voor 10 oktober zo rond een uur of 8… We waren om 09.30 uur daar en de ochtend stond vooral in het teken van wachten. We moesten ons eerst melden bij de hoofdingang. Daar moet je naar een loket en krijgt dan een formulier. Daarna moet je naar een wachtruimte met banken. Aan het eind van die rijen staat een tafel waar twee verpleegsters zitten. Je schuift dus steeds een plaats op. Omdat ik at voor de meneer niet zo’n prettige gedachte vond heb ik een stoel geregeld en hem bij de voorste rij gezet. Ik ben in zijn plaats in de banken gaan zitten en zo ging het toch allemaal eerlijk. Toen we bij de verpleegsters aangekomen waren, werden er allerlei (persoonlijke) vragen gesteld (zo ging het bij iedereen) De mensen die omheen zaten konden alles horen. In de tussentijd werd de temperatuur gemeten met een thermometer onder de arm, werd de bloeddruk opgenomen waarvan de uitslag ook openlijk medegedeeld werd, en werden de patiënten gewogen. Deze manier van werken is bij ons niet meer voor te stellen. Privacy is bij ons een groot goed maar hier lijkt het (vooralsnog) voor niemand, of is het onwetendheid en zouden ze wel anders willen als ze zouden weten dat het anders kan…..???
Daarna moesten we naar een ander gebouw voor de onderzoeken. Om een lang verhaal kort te maken, om 13.00uur konden we weer opgehaald worden. Omdat we in de stad waren, en er bij het o.p home mensen waren die konden helpen, heb ik me in de stad af laten zetten.
Toen ik naar het Kubu café liep, waar ik had afgesproken met Jose, voelde ik me (weliswaar met gemengde gevoelens) weer een hele ervaring rijker.
Morgen mijn laatste werkdag bij het old people’s home….
De laatste week is aangebroken!! Dit wordt een week van terugkijken en afscheid nemen.
Het was vanmorgen een gewone dag in het old people’s home. Wat schoongemaakt, de oudjes gewassen en wat gekletst. Ik kreeg bij het schoonmaken hulp van S. (de jonge moeder). Ze wil graag bezig zijn en daarom kwam ze me helpen. Ik heb haar verteld dat ik na deze week weg ben en dat, als ze dat wil, de werkzaamheden kan overnemen. Dat zou ze graag willen. Ik heb dit meteen doorgegeven aan E. en erbij verteld dat het m.i. goed zou zijn voor S. als ze zich nuttig kan maken en iets terug kan doen voor haar opvang. Daar was E. het gelukkig mee eens.
Aan het eind van de ochtend heb ik P. geholpen. Hij maakt touw van plastic zakken. Er worden hier heel veel, heel sterke plastic zakken gebruikt. Die zakken zijn gemaakt van kleine geweven lintjes plastic. Hij koopt deze zakken voor 2 kwatsha per stuk (€0,18). Hij rafelt deze zakken helemaal uit elkaar zodat hij lange, dunne lintjes overhoudt. Hij pakt dan een aantal lintjes bij elkaar, deelt deze door twee, rolt de lintjes op, op zijn onderbeen en draait dan vervolgens de twee delen in elkaar (kunnen jullie het nog volgen??)
Als hij dan 10 meter bij elkaar heeft verkoopt hij de bundel touw voor 5 kwatsha…..een heleboel werk voor 3 kwatsha…. Maar daar hoor je hem niet over. Hij vindt het fijn om bezig te zijn en elke kwatsha is meegenomen zegt hij. Ik ga donderdag een bundeltje touw bij hem kopen en zal hem daarvoor veel meer betalen dan de 5 kwatsha.
Vanmiddag was mijn laatste middag bij het vrouwen project. Jeetje, wat een middag was dat….Ik heb me in mijn leven nog nooit zo gewaardeerd gevoelt zeg…..
De vrouwen bedankten me voor alles wat ik voor ze had gedaan met gezang en toespraakjes. Echt super mooie, welgemeende woorden heb ik mogen ontvangen. Ze hebben me ervaren als een mentor. Dat had één van de vrouwen afgelopen zondag zelfs in de kerk verteld. Ik had zelf niet zo het gevoel dat ik er van grote meerwaarde was geweest maar blijkbaar was mijn bijdrage wel iets waar ze over hebben nagedacht.
Ik heb aan het eind van de bijeenkomst wat geld gegeven voor elke groep (3) voor in het social fund. Uit dit fund kunnen gezinnen geholpen worden als er echt een noodsituatie is.
Ik ging met een super goed gevoel weg. De warmte die ik vanmiddag heb mogen voelen zal mij nog heel erg lang bijblijven…..
26 september
Vanmorgen kwam de hond me weer gezelschap houden. Lief bedoelt waarschijnlijk maar ik hou er niet zo van. Ik heb geprobeerd om hem steeds voor me te laten lopen. Dan kan kan ik hem in de gaten houden. Een beet of een kras van zo’n beest oplopen betekend meteen naar het ziekenhuis en daar heb ik natuurlijk geen zin in.
Op het werk aangekomen sprak ik A. Hij werkt als schoonmaker in het o.p home. Hij is echt de meest vriendelijke, aardige en hartelijke man die ik hier ben tegengekomen. Altijd aardig en als hij me ziet dan roept hij net zo lang totdat ik hem gezien heb. A. is getrouwd en heeft 3 kinderen. Dat vindt hij wel meer dan genoeg want hij kan niet voor nog meer kinderen zorgen. Nou, dit is de eerste die ik hier over, zoals ze dat hier noemen, familly planning, heb horen praten. Binnen de vrouwengroep heb ik hier wel uitleg over gegeven maar de meesten zijn nog van mening dat elk kind dat ze krijgen hen door god gegeven is. Dat moet je volgens hen dus niet tegenwerken. We hebben er in de vrouwengroep uitgebreid over gesproken dat het beter is om goed te zorgen voor weinig kinderen dan slechter te zorgen voor meer kinderen. Als men er voor kiest minder kinderen te hebben, kunnen die in ieder geval naar school, een opleiding volgen en dus een betere toekomst krijgen. Het wil er nog niet zo in maar er wordt wel al veel meer openlijk over gesproken wat in ieder geval een goed begin is.
A. was een beetje verdrietig vandaag. Toen ik hem vroeg of hij wilde zeggen waarom, gaf hij als reden dat hij het zo erg vindt dat ik weg ga. Ik zei dat ik het wel erg voor hem vindt als hij dit gevoel elke keer had als er iemand weg gaat. Er komen per slot van rekening verschillende vrijwilligers per jaar. Hij zei hierop dat hij dit gevoel alleen heeft als hij ook echt een klik heeft met iemand. Ik vat het dus maar op als een compliment en heb ook wel een beetje met hem te doen.
Omdat het vandaag de laatste dag is voor Stan, zijn Jose, Stan en ik uit gaan eten vanavond in de stad. Het was wel weer eens leuk om me leuk aan te kleden en een make—upje op te doen. Dat was al ruim 3 weken geleden….We hebben heerlijk gegeten in het Zambezi café. Ik had vis gegaard in kokosmelk. Dat leek me wel lekker. En natuurlijk…..het was een hele vis met hoofd en oog er nog aan…..ik heb het hoofd maar bedekt met de aluminiumfolie waarin de vis werd opgediend….
We hebben thuis nog wat buiten gezeten en elkaar verteld dat we het heel erg leuk hebben gehad met elkaar. Ik heb heel wat avonden met Stan over van alles en nog wat zitten kletsen. We hebben een mooie band opgebouwd.
27 september
Vanmorgen wilde Stan meelopen tot aan de poort om me uit te zwaaien. Na een stevige hug, hebben we elkaar het allerbeste voor de rest van elkaars leven toegewenst. Toen Stan als laatste woorden zei, goodbye my friend, heb ik me maar snel omgedraaid, want niemand zit te wachten op tranen om 7 uur in de ochtend ; ( ; )
Ik ben vanmorgen samen met E., met 4 bewoners van het o.p.home naar het ziekenhuis geweest.
Het o.p home heeft een pick-up truck. Er kunnen 2 mensen voorin en de rest moet in de open bak.
Kun je het je voorstellen…..Er werd een stoel op de grond gezet, en met veel duw en trek werk moesten de oudjes in de bak klimmen. Ik heb het allemaal, voor zover dat mogelijk was, zo voorzichtig mogelijk gedaan. E., één van de oude vrouwen, ik heb volgens mij al een keer over haar verteld, is erg ziek. Ze is ontzettend mager en houdt in haar buik veel vocht vast. Om dat vocht af te voeren, moest ook zij vandaag mee naar het ziekenhuis. Ze zat met haar rug tegen het raam/ijzer van het bestuurders gedeelte. Ik zat bij de ouderen in de bak. Toen de auto ging rijden, zag ik meteen dat E. met haar hoofd tegen de ruit en het ijzer stootte. De chauffeur en E. Hoorde mij niet roepen dus ben ik naar haar toe gekropen en heb ik heel de weg haar hoofd vastgehouden zodat ze zich niet meer kon stoten. Ze heeft gewoon de kracht niet meer om haar hoofd rechtop te houden.
Bij het ziekenhuis hebben we ons opgesplitst. Ja, soms is er wel enige efficiëntie in het geheel te ontdekken…..
Ik ben met een man naar de oogkliniek geweest. Na onderzoek bleek dat hij aan één oog blind is. Aan het andere oog kan hij geopereerd worden. Dat staat gepland voor 10 oktober zo rond een uur of 8… We waren om 09.30 uur daar en de ochtend stond vooral in het teken van wachten. We moesten ons eerst melden bij de hoofdingang. Daar moet je naar een loket en krijgt dan een formulier. Daarna moet je naar een wachtruimte met banken. Aan het eind van die rijen staat een tafel waar twee verpleegsters zitten. Je schuift dus steeds een plaats op. Omdat ik at voor de meneer niet zo’n prettige gedachte vond heb ik een stoel geregeld en hem bij de voorste rij gezet. Ik ben in zijn plaats in de banken gaan zitten en zo ging het toch allemaal eerlijk. Toen we bij de verpleegsters aangekomen waren, werden er allerlei (persoonlijke) vragen gesteld (zo ging het bij iedereen) De mensen die omheen zaten konden alles horen. In de tussentijd werd de temperatuur gemeten met een thermometer onder de arm, werd de bloeddruk opgenomen waarvan de uitslag ook openlijk medegedeeld werd, en werden de patiënten gewogen. Deze manier van werken is bij ons niet meer voor te stellen. Privacy is bij ons een groot goed maar hier lijkt het (vooralsnog) voor niemand, of is het onwetendheid en zouden ze wel anders willen als ze zouden weten dat het anders kan…..???
Daarna moesten we naar een ander gebouw voor de onderzoeken. Om een lang verhaal kort te maken, om 13.00uur konden we weer opgehaald worden. Omdat we in de stad waren, en er bij het o.p home mensen waren die konden helpen, heb ik me in de stad af laten zetten.
Toen ik naar het Kubu café liep, waar ik had afgesproken met Jose, voelde ik me (weliswaar met gemengde gevoelens) weer een hele ervaring rijker.
Morgen mijn laatste werkdag bij het old people’s home….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
