28 en 29 september
Door: Francine
Blijf op de hoogte en volg Francine
29 September 2017 | Zambia, Livingstone
28 september
Vanmorgen ben ik voor de laatste keer naar mijn werk gewandeld. Dat ging wel een beetje met gemengde gevoelens. Wat een andere manier om aan je dag te beginnen dan in Nederland. Daar stap ik mijn auto in en zwaai af en toe naar een buurman of buurvrouw, als ze al de moeite nemen om op te kijken, met hun hoofd vol dingen die ze die dag moeten doen….Hier loopt iedereen op een relaxte manier richting werk of school en je hoort steeds om je heen ‘goodmorning, how are you?’
Het wordt nu met de dag heter en de afgelopen dagen was het in de ochtend windstil dus ik kwam al een soort van oververhit op het werk aan. Het wordt op het moment elke dag zo’n 38 graden.
Bij het old people’s home begon de dag zoals de meeste dagen voor mij daar begonnen zijn. Rondje handjes schudden, Mokabwansj, moelibwansjie?? Ze blijven het grappig vinden om door een muzungu in hun eigen taal te worden aangesproken.
De meeste medewerkers daar wisten dat dit mijn laatste dag zou zijn en zeiden dat ze het echt erg vinden dat ik weer weg ga. Ik zag een verdrietige uitdrukking op hun gezichten. Ik heb wel met ze te doen want er komen natuurlijk regelmatig vrijwilligers die ook allemaal weer weg gaan.
Ik heb vandaag nog een aantal spelletjes dammen gespeeld met V. Hij is echt ontzettend goed in dat spelletje dus ik had keer op keer geen schijn van kans. Hij heeft me zelfs niet één keer laten winnen : )
Aan het eind van de ochtend ging ik de bewoners weer gedag zeggen. Omdat ik elke dag een hand kom geven als ik ga, en ik hun taal niet spreek, vroeg ik me af of ik ze duidelijk kon maken dat ik niet meer terug zou komen. Maar wonder boven wonder begrepen ze me allemaal. Bij sommige moest ik wat meer moeite doen maar na het uitbeelden van een vliegtuig en wijzen naar de lucht begrepen ook zij wat ik bedoelde.
Ze bedankte me allemaal op hun eigen manier. Van de één kreeg ik applaus, de ander bedankte me uitgebreid in het Engels en van weer een ander kreeg ik een handkus of werd ik voor de tiende keer ten huwelijk gevraagd ; ) Van de directeur kreeg ik een chitenge wat ik een heel lief gebaar vond.
En na nog een laatste dikke knuffel met een aantal medewerkers ben ik al zwaaiend naar de ouderen de poort uitgelopen.
Wat een ervaring is het geweest om daar te mogen werken. Het is maar goed dat ik al vrij snel de vergelijkingen met Nederland uit mijn hoofd heb kunnen zetten. Het gaat hier gewoon allemaal anders en bij de meeste dingen heb ik me er dan ook maar bij neergelegd. Zambia blijft Zambia met zijn eigen cultuur en wie ben ik om dat te denken te kunnen veranderen.
Toch waren er momenten waarop het ook mij teveel werd als ik weer eens iets zag gebeuren wat in mijn ogen mensonterend was. Ik kon het dan ook niet laten hier iets over te zeggen. Weliswaar op een diplomatieke manier want ze zijn hier niet van de directe benadering. En om toch iets voor elkaar te krijgen moet het op een tactvolle manier gebracht worden. Mensen stonden wel open voor adviezen maar ik heb geen idee of ze daar ook daadwerkelijk iets mee gaan doen.
Het werken zit er nu voor mij dus op. Het was erg indrukwekkend allemaal maar ik voel me ook bevoorrecht dat ik voor 4 weken onderdeel mocht zijn van hun samenleving.
En dan stap je weer de wereld in van het Sunbird guest house die weer zo totaal anders is. Het was elke dag weer even omschakelen maar het was voor mij absoluut goed om dat er tegenover te hebben staan. Ik ben blij dat ik er voor gekozen heb om samen met andere vrijwilligers te zijn. Samen de avonden en weekenden door te brengen en de verhalen van de belevenissen van de dag te kunnen delen. Als ik ervoor gekozen zou hebben om te logeren bij een gastgezin dan had ik het waarschijnlijk niet volgehouden.
Vanavond hebben we gezellig bij elkaar gezeten. Één van de nieuwe vrijwilligers heeft een ukelele bij zich en ze heeft buiten onder de boom een concertje gegeven. Ik had een filmpje hiervan naar mijn familie (Geert en Angelique) gestuurd en die hadden een verzoeknummer aangevraagd. Dit heeft ze ter plekke zitten oefenen en voor hen gespeeld. Ze kon het berichtje dat daarop volgde (applaus) heel erg waarderen. Dit geeft maar aan dat we ver uit elkaar gezeten hebben maar op sommige momenten (o.a. beeldbellen) ook dichtbij elkaar waren!! Gelukkig kan dat tegenwoordig!!
29 september
Vandaag mijn laatste volledige dag in Zambia. De andere vrijwilligers zijn op dit moment allemaal naar hun werk en ik ben o.a. door het schrijven van dit verslag met de afronding van deze heel bijzondere ervaring bezig.
Ik ga zometeen nog even naar een gezin aan de overkant van de straat. Zij wonen in een heel armoedig hutje zonder stroom en water.
Ik heb nog waxinelichtjes, lucifers, schoenen en kleding die ik naar ze toe ga brengen.
Ik heb een paar mensen met een (in onze ogen kleine) financiële bijdrage geholpen. Zo heb ik wat aan het vrouwenproject gedoneerd voor in het social fund (dit geld wordt alleen gebruikt voor zeer ernstige noodgevallen). Ik heb voor het old people’s home een keer een zeer uitgebreide lunch gekocht en mee klaargemaakt. Ook heb ik twee medewerkers van het old people’s home een financiële bijdrage gegeven. Zij hebben me nooit ergens om gevraagd maar ik wist dat ze het geld goed kunnen gebruiken. Van één van die medewerkers kreeg ik vanmorgen nog een heel lief bericht als bedankje. Hij vertelde dat hij nu het schoolgeld voor zijn jongste zoon kan betalen. Hij schreef dat het leek alsof ik zijn zorgen had kunnen lezen. Hij voelt zich opgelucht en dankbaar. Voor mij een klein gebaar wat voor hem een groot verschil uitmaakt.
Ik heb voor vanmiddag een afspraak met José bij het Kubu café. Daar gaan we samen, ter afsluiting, voor de laatste keer lunchen. Ik ga dan ook daar dit verslag op de site waarbenik.nu zetten omdat daar een goede WiFi verbinding is.
Misschien gaan we vanavond mee stappen met de jongeren. Ze vragen ons regelmatig om mee te gaan en omdat ik morgen naar huis ga, vinden ze dat we vanavond echt mee moeten gaan.
Ik ga er nog even over nadenken….; )
Morgenvroeg rond 10.30 uur vertrek ik naar het vliegveld van Livingstone. Daar neem ik het vliegtuig naar Johannesburg. Daar moet ik ongeveer 5 uur wachten op mijn nachtvlucht naar Frankfurt. Zondagochtend kom ik aan en stap ik voor de laatste vlucht naar Amsterdam. Fijn om daar mijn familie te zien en ze weer te kunnen knuffelen.
Alle mensen van het vrouwenproject, het old people’s home, het Sunbird guest house….. bedankt.
Zambia, bedankt voor deze bijzondere ervaring!!!!!
Vanmorgen ben ik voor de laatste keer naar mijn werk gewandeld. Dat ging wel een beetje met gemengde gevoelens. Wat een andere manier om aan je dag te beginnen dan in Nederland. Daar stap ik mijn auto in en zwaai af en toe naar een buurman of buurvrouw, als ze al de moeite nemen om op te kijken, met hun hoofd vol dingen die ze die dag moeten doen….Hier loopt iedereen op een relaxte manier richting werk of school en je hoort steeds om je heen ‘goodmorning, how are you?’
Het wordt nu met de dag heter en de afgelopen dagen was het in de ochtend windstil dus ik kwam al een soort van oververhit op het werk aan. Het wordt op het moment elke dag zo’n 38 graden.
Bij het old people’s home begon de dag zoals de meeste dagen voor mij daar begonnen zijn. Rondje handjes schudden, Mokabwansj, moelibwansjie?? Ze blijven het grappig vinden om door een muzungu in hun eigen taal te worden aangesproken.
De meeste medewerkers daar wisten dat dit mijn laatste dag zou zijn en zeiden dat ze het echt erg vinden dat ik weer weg ga. Ik zag een verdrietige uitdrukking op hun gezichten. Ik heb wel met ze te doen want er komen natuurlijk regelmatig vrijwilligers die ook allemaal weer weg gaan.
Ik heb vandaag nog een aantal spelletjes dammen gespeeld met V. Hij is echt ontzettend goed in dat spelletje dus ik had keer op keer geen schijn van kans. Hij heeft me zelfs niet één keer laten winnen : )
Aan het eind van de ochtend ging ik de bewoners weer gedag zeggen. Omdat ik elke dag een hand kom geven als ik ga, en ik hun taal niet spreek, vroeg ik me af of ik ze duidelijk kon maken dat ik niet meer terug zou komen. Maar wonder boven wonder begrepen ze me allemaal. Bij sommige moest ik wat meer moeite doen maar na het uitbeelden van een vliegtuig en wijzen naar de lucht begrepen ook zij wat ik bedoelde.
Ze bedankte me allemaal op hun eigen manier. Van de één kreeg ik applaus, de ander bedankte me uitgebreid in het Engels en van weer een ander kreeg ik een handkus of werd ik voor de tiende keer ten huwelijk gevraagd ; ) Van de directeur kreeg ik een chitenge wat ik een heel lief gebaar vond.
En na nog een laatste dikke knuffel met een aantal medewerkers ben ik al zwaaiend naar de ouderen de poort uitgelopen.
Wat een ervaring is het geweest om daar te mogen werken. Het is maar goed dat ik al vrij snel de vergelijkingen met Nederland uit mijn hoofd heb kunnen zetten. Het gaat hier gewoon allemaal anders en bij de meeste dingen heb ik me er dan ook maar bij neergelegd. Zambia blijft Zambia met zijn eigen cultuur en wie ben ik om dat te denken te kunnen veranderen.
Toch waren er momenten waarop het ook mij teveel werd als ik weer eens iets zag gebeuren wat in mijn ogen mensonterend was. Ik kon het dan ook niet laten hier iets over te zeggen. Weliswaar op een diplomatieke manier want ze zijn hier niet van de directe benadering. En om toch iets voor elkaar te krijgen moet het op een tactvolle manier gebracht worden. Mensen stonden wel open voor adviezen maar ik heb geen idee of ze daar ook daadwerkelijk iets mee gaan doen.
Het werken zit er nu voor mij dus op. Het was erg indrukwekkend allemaal maar ik voel me ook bevoorrecht dat ik voor 4 weken onderdeel mocht zijn van hun samenleving.
En dan stap je weer de wereld in van het Sunbird guest house die weer zo totaal anders is. Het was elke dag weer even omschakelen maar het was voor mij absoluut goed om dat er tegenover te hebben staan. Ik ben blij dat ik er voor gekozen heb om samen met andere vrijwilligers te zijn. Samen de avonden en weekenden door te brengen en de verhalen van de belevenissen van de dag te kunnen delen. Als ik ervoor gekozen zou hebben om te logeren bij een gastgezin dan had ik het waarschijnlijk niet volgehouden.
Vanavond hebben we gezellig bij elkaar gezeten. Één van de nieuwe vrijwilligers heeft een ukelele bij zich en ze heeft buiten onder de boom een concertje gegeven. Ik had een filmpje hiervan naar mijn familie (Geert en Angelique) gestuurd en die hadden een verzoeknummer aangevraagd. Dit heeft ze ter plekke zitten oefenen en voor hen gespeeld. Ze kon het berichtje dat daarop volgde (applaus) heel erg waarderen. Dit geeft maar aan dat we ver uit elkaar gezeten hebben maar op sommige momenten (o.a. beeldbellen) ook dichtbij elkaar waren!! Gelukkig kan dat tegenwoordig!!
29 september
Vandaag mijn laatste volledige dag in Zambia. De andere vrijwilligers zijn op dit moment allemaal naar hun werk en ik ben o.a. door het schrijven van dit verslag met de afronding van deze heel bijzondere ervaring bezig.
Ik ga zometeen nog even naar een gezin aan de overkant van de straat. Zij wonen in een heel armoedig hutje zonder stroom en water.
Ik heb nog waxinelichtjes, lucifers, schoenen en kleding die ik naar ze toe ga brengen.
Ik heb een paar mensen met een (in onze ogen kleine) financiële bijdrage geholpen. Zo heb ik wat aan het vrouwenproject gedoneerd voor in het social fund (dit geld wordt alleen gebruikt voor zeer ernstige noodgevallen). Ik heb voor het old people’s home een keer een zeer uitgebreide lunch gekocht en mee klaargemaakt. Ook heb ik twee medewerkers van het old people’s home een financiële bijdrage gegeven. Zij hebben me nooit ergens om gevraagd maar ik wist dat ze het geld goed kunnen gebruiken. Van één van die medewerkers kreeg ik vanmorgen nog een heel lief bericht als bedankje. Hij vertelde dat hij nu het schoolgeld voor zijn jongste zoon kan betalen. Hij schreef dat het leek alsof ik zijn zorgen had kunnen lezen. Hij voelt zich opgelucht en dankbaar. Voor mij een klein gebaar wat voor hem een groot verschil uitmaakt.
Ik heb voor vanmiddag een afspraak met José bij het Kubu café. Daar gaan we samen, ter afsluiting, voor de laatste keer lunchen. Ik ga dan ook daar dit verslag op de site waarbenik.nu zetten omdat daar een goede WiFi verbinding is.
Misschien gaan we vanavond mee stappen met de jongeren. Ze vragen ons regelmatig om mee te gaan en omdat ik morgen naar huis ga, vinden ze dat we vanavond echt mee moeten gaan.
Ik ga er nog even over nadenken….; )
Morgenvroeg rond 10.30 uur vertrek ik naar het vliegveld van Livingstone. Daar neem ik het vliegtuig naar Johannesburg. Daar moet ik ongeveer 5 uur wachten op mijn nachtvlucht naar Frankfurt. Zondagochtend kom ik aan en stap ik voor de laatste vlucht naar Amsterdam. Fijn om daar mijn familie te zien en ze weer te kunnen knuffelen.
Alle mensen van het vrouwenproject, het old people’s home, het Sunbird guest house….. bedankt.
Zambia, bedankt voor deze bijzondere ervaring!!!!!
-
29 September 2017 - 14:00
Ans:
Hoi Francine,
Wat een verhalen en ervaringen allemaal!! Heb ze met veel interesse gelezen. Volgens mij was het een heel bijzondere, mooie, emotionele maar zeker ook pittige ervaring!
Ben heel benieuwd naar je uitgebreidere persoonlijke verhalen.
Tot ziens snel bij SGL en voor nu een heel goede reis terug naar huis!
Liefs Ans -
29 September 2017 - 14:11
Miran:
Lieve Francien
Wat een belevenissen , zoveel indrukken zoveel verhalen
Jij hebt met jouw manier van schrijven me meegenomen en me beroerd en ontroerd
Francien een behouden terugreis en we horen
en of zien ons snel
Lieve groet miran -
29 September 2017 - 17:07
José :
Wat een prachtige belevenissen heb je meegemaakt in de afgelopen weken. Zo verteld alsof ik op je schouder mee kon kijken. Geweldig, het was een droom van je en die heb je toch mooi werkelijkheid laten worden. Sjappo !!! Geniet nog, fijne terugreis en tot zondag xx -
29 September 2017 - 18:52
Teuntje:
Weer zulke prachtige en onroerende verhalen. Veilige reis meid. Kus -
29 September 2017 - 18:58
Ellen:
Hey meis....ook deze verhalen weer met interesse gelezen....Ans en Miran hebben het mooi verwoord ....ook mij heb je geraakt met je ervaringen en belevenissen....fijn om je binnenkort weer te zien -
29 September 2017 - 19:25
Truus:
Lieve Francine.. wat een ervaring, avontuur en indrukken.. Met gemengde gevoelens en een rugzak vol extra 'levensbagage' ga jij Zambia verlaten.. Vraag aan je familie om jou niet helemaal plat te knuffelen zodat er straks nog 'n beetje overblijft voor ons!! -
29 September 2017 - 21:18
Emmy:
Hoi Francine,
Wat heb je een mooie reis gemaakt! Wat een avontuur..
Erg mooi om door middel van je verhalen te kunnen volgen wat jij daar hebt mee gemaakt.
Al kun je het natuurlijk niet helemaal voorstellen hoe het moet zijn, door jouw beeldende manier van schrijven kwam het volgens mij heel aardig in de buurt!
Een hele goede reis en tot snel!
Liefs,
Emmy -
30 September 2017 - 10:49
Dorothé :
Hey Francine, zo super wat je allemaal hebt gedaan daar. Een zonnetje extra voor iedereen daar waar jij hebt meegeholpen en meegeleefd en bijgedragen. Dank je voor je boeiende verhalen die ik steeds met veel plezier heb gevolgd. Goeie reis naar huis! -
03 Oktober 2017 - 23:20
Marian:
Genoten van je verslagen, je hebt ons echt een inkijkje in de wereld daar gegeven.
Inmiddels ben je weer thuis...we hebben er een feestje van gemaakt..
Ik wacht nu nog op "een nabeschouwing".. nu je weer thuis in het leven van alledag bent..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
